Sproetenkoppen

Ik las ergens dat 'Sproetenkoppen', de autobiografische herinnering van Hugo Hamilton, leest als een roman. Het viel mij ook al op dat de schrijver zijn Duits-Ierse jeugdherinneringen met een zekere afstand en ironie beschrijft. Voor de lezer een stuk prettiger te lezen dus dan iemand die nog wat jeugdtrauma's te verwerken heeft. Zeker als díe schrijver doet alsof alles al geaccepteerd is en ondertussen met de kinderlijke stem uit zijn of haar jeugd medelijden wekt bij de volwassen lezer. Hugo schrijft dit boek ook uit kinderlijk perspectief, maar dan zonder vervelende interpretaties die tussen de regels door te lezen zijn. Een goed voorbeeld van hoe het niet moet is voor mij het boek 'Moederkruid' van Carrie Slee. Iedereen vind zichzelf wel eens zielig, maar dat wil de rest van de wereld, of in ieder geval ik, helemaal niet weten. Het hoeft ook niet altijd rozengeur en manenschijn te zijn, liever niet zelfs: dat is namelijk best saai. Toch is het best goed jezelf niet té serieus te nemen. Het boek Sproetenkoppen is het vijfde deel van de tiendelige serie 'tussen twee culturen' die de Volkskrant een paar jaar terug heeft uitgegeven. Eigenlijk had ik nog nooit van Hugo Hamilton gehoord.Vreemd, want ik ontdek dat hij de Nobelprijs voor de literatuur heeft gewonnen! Ik kan me nauwelijks verplaatsen in Hugo; er worden thuis twee talen gesproken: Duits en Iers. Hoewel overal om hun heen Engels wordt gesproken heeft de vader van Hugo deze taal verboden. Ik kan me wel heel goed voorstellen dat (deze) taal misschien juist daarom enorme aantrekkingskracht op Hugo en de overige gezinsleden heeft..... In ieder geval zijn de consequenties van de regels thuis enorm. Het is een mooi boek, maar ik haalde opgelucht adem toen ik hem uit had: 300 pagina's (kinder)leed is toch best lang! Toch ben ik wel nieuwsgierig naar de verfilming die op dit moment wordt gemaakt.

Een groot vraagteken...

Van alle Nederlandse schrijvers, ben ik vooralsnog het meest onder de indruk van Gerbrand Bakker. Met weinig woorden weet hij mensen van weinig woorden zó neer te zetten dat je hen gaat begrijpen...

Haha..dat denk ik tenminste... Na  'Boven is het stil'  besloot ik  'Juni'  te lezen. Beide boeken vertellen over het leven in een boerengezin, de natuur en onderlinge  menselijke verhoudingen. Ik heb een keer over Gerbrand Bakker gelezen dat hij schreef naast zijn werk in een bouwmarkt. Zelf heb ik daar een beeld bij gevormd van iemand die 'bij toeval' is doorgebroken. Nu ik wat meer over het leven van Gerbrand heb gelezen begrijp ik dat dat helemaal niet het geval is. Misschien heeft hij ooit wel eens bij een bouwmarkt gewerkt, maar de door hem gevolgde studies, de poging een kinderboek te schrijven, het maken van een etymoligsch woordenboek voor kinderen en zijn opleiding tot hovenier zijn duidelijk veel bepalender in zijn leven geweest.

Boven is het stil, is bewerkt tot een toneelstuk en wordt ook verfilmd! Juni is (nog?) minder bekend, maar ook heel mooi. Het beschrijft een dag in Juni, ruim veertig jaar terug, waarop Koningin Juliana een aantal dorpen in West-Friesland bezoekt. Op deze dag vindt er een dodelijk ongeluk plaats. Zowel het bezoek van de koningin als de impact van dit ongeluk op het leven van de familie Kaan wordt subtiel beschreven. Ik begrijp ondertussen dat Gerbrand hard werkt aan de ontwikkeling van zijn schrijfstijl. Leuk om te lezen vond ik dat Gerbrand Bakker naamkunde heeft bestudeerd onder leiding van professor Blok.  (beter bekend als Jaap Balk uit 'Het bureau'.)  Gerbrand schrijft ook columns, onder andere voor de Groene Amsterdammer en blogs op:  http://www.gerbrandsdingetje.nl/  Ik heb gelukkig nog genoeg te lezen!